Ο Δίσκος της Φαιστού αποτελεί ένα από τα πλέον εμβληματικά αλλά και αινιγματικά αντικείμενα του μινωικού πολιτισμού. Ανακαλύφθηκε από τον Ιταλό αρχαιολόγο Λουίτζι Περνιέ σε δωμάτιο του ανακτόρου της Φαιστού στις 3 Ιουλίου του 1908. Πρόκειται για έναν πήλινο δίσκο με επιγραφές σε σπειροειδή διάταξη. Στις δύο όψεις του δίσκου είχαν αποτυπωθεί με μικροσκοπικές σφραγίδες 241 συνολικά σημεία πριν το ψήσιμο, όταν ο πηλός ήταν ακόμη νωπός. Μια κάθετη κεραία με πέντε στιγμές στην περιφέρεια κάθε όψης ορίζει την αρχή και τη φορά ανάγνωσης των επιγραφών, δηλαδή από την περιφέρεια προς το κέντρο του δίσκου. Τα έντυπα εικονιστικά σημεία, τα οποία συχνά παραπέμπουν σε διάφορα θέματα του φυσικού κόσμου ή του υλικού πολιτισμού, όπως ανθρώπους, πουλιά, φυτά, και πλοία, συνιστούν 61 ομάδες σημείων που προφανώς αντιπροσωπεύουν λέξεις. Αυτές χωρίζονται με κάθετες ή ακτινωτά διατεταγμένες εγχάρακτες γραμμές. Λόγω της μοναδικότητας του αντικειμένου, ο δίσκος αποτελεί ένα συναρπαστικό πεδίο έρευνας και έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες αποκρυπτογράφησης και ερμηνείας του κειμένου του. Η επανάληψη ορισμένων συνδυασμών σημείων υπό μορφήν επωδού αποτελεί την ισχυρότερη ένδειξη ότι η επιγραφή αποδίδει έναν ύμνο ή ένα κείμενο μαγικού χαρακτήρα. Οι ειδικοί δεν έχουν καταλήξει σε οριστικά συμπεράσματα σχετικά με το περιεχόμενο των επιγραφών και την ενδεχόμενη σχέση του με τις τρεις προαλφαβητικές γραφές του προϊστορικού Αιγαίου, δηλαδή τη Γραμμική Α, την Κρητική Ιερογλυφική και τη Γραμμική Β.